Genieten

Vandaag stond het spotten van walvissen op het programma. We zijn hiervoor extra vroeg opgestaan, want om 08:30 uur startte de verplichte veiligheidsinstructie en een korte introductie over welke dieren hier zoal in de oceaan rondom de Azoren voorkomen. Dus om 07:00 uur opgestaan, hapje gegeten en op weg naar de haven.

Het was inmiddels stralend weer geworden. Staalblauwe hemel en strakke waterspiegel. Na de introductie gingen we naar de boten. Een boot was een soort van rubberboot en een boot van een normale glasvezelboot. Wij hadden plaatsen op de glasvezelboot. Reddingsvest om, zitplaats innemen en gaan met de banaan, zullen we maar zeggen. De boot werd aangestuurd door spotters die op hoge punten langs de kust de oceaan afspeuren naar walvissen en dolfijnen. Na een half uurtje hadden ze "beet". De boot werd vakkundig richting de spotplek gestuurd. Jammer genoeg troffen we daar alleen maar z.g tuimelaars aan (flipper, is misschien bekender bij jullie). Niet echt spectaculair want deze dolfijnensoort hadden we al op onze Tenerife reis gezien. Na een half uurtje stuurde de bootsman zijn schip richting een tweede spotplek. Maar hier ook weer geen walvis te zien (ik zou ook wegblijven bij die boten). Wederom een dolfijnensoort, de z.g gewone dolfijn. Wel een grote groep met veel kleintjes. Na wat fotokiekjes hebben we nog ca. 1 uur rondgevaren op zoek naar andere vissoorten. Maar jammer genoeg geen walvis. Wel hebben we genoten van de heerlijke boottocht. Onderweg heeft een van de begeleiders ons een aantal prachtige stranden aangewezen die bijna niet gebruikt worden door toeristen omdat ze te veraf liggen.

Rond 12:00 uur werd koers richting haven gezet en werden we veilig en wel afgeleverd aan de kade. Omdat het weer zo prachtig bleef hebben we besloten onze reis af te sluiten met een bezoek aan een van de stranden. Met een ander Nederlands koppel zijn we op zoek gegaan naar de juiste weg en hadden na ca. 30 minuten het strandje gevonden. Een paradijsje. Hoge golven, antraciet zand en brandende zon. Hier hebben we onze vakantie geevalueerd, onze huid een beetje laten bruinen en lekker een biertje gedronken.

Morgen vliegen we terug naar Amsterdam en zullen met enige weemoed terugdenken aan deze prachtig groene parels in het midden van de Atlantische oceaan.

Resumerend:

We hebben ca. 4000 km gevlogen in 4 verschillende vliegtuigen, we hebben ca. 500 km gereden in 3 verschillende auto's, we hebben gevaren, gewandeld, gezwommen en geslenterd. We hebben geklauterd door bossen en lavavelden, we hebben vulkanen van boven en van binnen bekeken. We hebben genoten van adembenemende vergezichten en innemende natuurtaferelen. We hebben heerlijk gegeten in pittoreske restaurantjes in oude steden met een geschiedenis van weleer.

Tot slot: deze reis is een waardevol takje aan onze reisboom.

Bedankt voor het volgen van dit reisblog en wie weet tot ziens maar weer.

Koken op zwavel

Onze route voor vandaag gaat vanaf Ponte Delgada richting het centrale gedeelte van Sao Miguel. We gaan naar het Lagao da Furnas. Dit is een van de 4 caldeiras van het eiland. Een caldeira is een http://nl.wikipedia.org/wiki/Caldera.

De hele omgeving van Furnas is tot natuurgebied gemaakt om de waardevolle eigenschappen te bewaren. De caldeira van Furnas is nu een kratermeer met een oppervlak van bijna 180 ha groot (= 180 x 10.000 m2) en een omtrek van bijna 6 km. De overheid van de Azoren hebben in het gebied een aantal kunstzinnige opbjecten uit aanwezige materialen laten bouwen. De natuur om het meer is deels inheems en deels geimporteerd. Zo vind je hier eucalyptusbomen en meters hoog riet die in de afgelopen honderden jaren door de landeigenaren naar de Azoren zijn gehaald voor teeltdoeleinden. We zijn onze wandeling gestart bij het informatiecentrum alwaar men ons heeft verteld waar de kookpotten zich bevinden.

Aan de noordzijde van het meer bevinden zich namelijk de z.g. furnas (hier dankt het stadje zijn naam aan). Dit zijn heetwater bronnen die gebruik worden voor het koken van eten. Best leuk om te zien. We hadden het geluk dat de kok net een aantal potten kwam uitgraven. Het zijn werkelijk gaten in de grond waar je het water in ziet koken. De potten met vlees worden in het gat gezet en met aarde afgedekt. Na en aantal uren is het gerecht klaar en worden de potten eruit gehesen. Het schijnt verrukkelijk te zijn. We hebben het niet geproefd. Bij deze furnas zijn ook een aantal grotere gaten waar het water als in een grote pot staat te zieden en te koken. Stinkende damp komt je tegemoet. Ook gaten met hete modder staan continu te pruttelen. Al met al een apart gezicht. Lopende langs het meer zagen we ook overal belletjes naar de oppervlakte komen. Ook dit is vulkanische activiteit waarbij kooldioxide (koolzuur) en zwaveldisulfide (rotte eieren) naar boven komt. Ter plaatse lijkt het water in het meer dan ook dood, wat echter niet zo is.

Na een kort intermezzo waarbij Ingrid weer eendenmoeder speelde en een grote schare eenden en andere watervogels van allerlei pikvoer voorzag, zijn we weer op pad gegaan terug naar de auto. De tocht heeft ons zo'n 3,5 uur gekost.

De volgende stop was het plaatsje Furnas zelf. In het plaatsje heb je verschillende thermaalbaden die je tegen betaling kunt bezoeken. Omdat het vandaag zaterdag is, hebben we dit maar aan ons voorbij laten gaan. Het was erg druk bij de baden. Wel hebben we nog een badhuis bezocht dat bij een restaurant hoorde. Maar alleen een paar foto's gemaakt.

Hierna zijn we teruggereden naar de kust om bij Vila Franca do Campo de Ilheu de Vila te bezoeken. Dit is een vulkaan die voor de kust ligt en deels is ingestort. In de fotogallerij is te zien hoe hij nu erbij ligt. Onze bedoeling was de vulkaan te bezoeken. Je kunt met een bootje ernaar toe en aan land gaan. Maar het seizoen voor de bezoeken is afgelopen. Dus geen bootje en geen bezoek. Effe flink balen. Van ellende maar een pot bier gedronken.

Omdat het inmiddels weer aan de tijd was terug te keren naar Ponte Delgada, hebben we onze Clio de autoweg opgestuurd en zijn naar het hotel gegaan.

Morgenvroeg om 08:30 uur gaan we met een open boot de oceaan op om walvissen te spotten. Wordt vervolgd.

Groene parel

Na een uitstekende nachtrust zijn we vandaag echt gestart met het ontdekken van de schoonheden van het eiland Sao Miguel. Zoals vermeld stond het kratermeer van Azul op het programma. We hebben een rit langs de noordkust en een bezoek aan de heetwater bronnen van Caldeira Velhe aan toegevoegd.

Maar laten we beginnen met de start van onze rit van vandaag. Het was bewolkt toen we vanmorgen Ponte Delgada verlieten. Zo moeilijk als we gisteren ons hotel vonden in een van de zijstraten van de havenboulevard zo gemakkellijk koersten we vandaag de stad uit. Het eerste gedeelte van de rit hebben we langs de zuid/west kust afgelegd. Het landschap is vergelijkbaar met de andere eilanden. Alleen is hier de weg ietwat slechter. Al snel verruilden we de kustweg voor een steile beklimming richting de Caldeira van Sete Cidades. Een immens grote vulkaankrater gevuld met een tweetal meren. Het ene meer vloeit af richting het andere meer. En daarbij is het eerste meer staalblauw en het tweede meer groen van kleur. Deze verkleuring wordt veroorzaakt door een weelderige plantengroei in het tweede meer. Echt raar om te zien. Jammer genoeg was het zonnetje nog niet door de wolken heen gebroken, zodat het kleurverschil niet echt zichtbaar was. Bij het meer zaten eenden en Ingrid moest de eenden voeren. Bij de lokale snackbar een broodje gehaald en de eenden gevoerd. Eenden blij, Ingrid blij en ik foto's gemaakt. Leek me een goede deal.

Na dit korte intermezzo besloten we onze rit te vervolgen over de kustweg langs de noordkant. Bij Mosteiros even gestopt om te kijken of hier nog te zwemmen was. Het strand was helemaal leeg en nodigde niet echt uit voor een bad. De kustweg zelf is echter wel een echte aanrader. Wat een prachtige vergezichten en piitoreske dorpen laat deze weg aan ons zien.

Na een kleine lunchbreak besloten we de heetwaterbronnen van Caldeira Velha te bezoeken. Inmiddels was het wolkendek geheel gebroken en lag het eiland badend in de zon. Wat een uitzicht. De kleuren kwamen tot leven en vertelden een heel ander verhaal dan de grauwe natte fletsheid van gisteren. Op veel plaatsen onderweg hebben we gestopt om deze pracht in aanschouw te nemen en op foto vast te leggen.

Het eiland Sao Miguel is het grootste eiland van de Azoren en de afstanden zijn hier groter dan op de twee vorige eilanden. Het combineren van meerdere stops per dag wordt hierdoor beperkt. We hebben echt een beetje moeten doorrijden om op tijd bij Caldeira Velha te komen. Door het gejakker hadden we de heetwater bronnen ook nog gemist. Dit kwam echter goed uit. Hierdoor hebben we de energiecentrale voor geothermiek kunnen zien. Hier wordt stoom vanuit de aarde (welke onstaat door water in contact met hete lava) door turbines gestuurd voor stroomopwekking en door warmtewisselaars voor het maken van heet water. De stroomdraden en pijpleidingen met heet water liepen de berg af naar Ribeira do Grande. Indrukwekkend om te zien.

Daarna hebben we gekeerd en zijn naar de heetwater bronnen gereden. Echt een heerlijke beleving. Midden in een groene oase, welke op zich al een bezoek waard was, liggen de bronnen waar heetwater van meer dan 60 to 70 graden gewoon uit de grond komt. Dit water wordt gemegd met kouder water uit de berg en vormt dan een stelsel van kleine beekjes en een tweetal poelen. In deze poelen kun je dan heerlijk genieten van het prikkelende hete water. Het stinkt wel een beetje (zwavel) maar het is echt verkwikkend.

Omdat we het avondeten niet te laat wilden nuttigen besloten we op tijd te vertrekken zodat we ons konden ontdoen van de zwavelresten uit onze haren en op onze huid.

Morgen staan de geisers van Furnas op het programma met een wandeling langs het meer van Furnas. Hier is de vulkanische activiteit van de Azoren het best merkbaar. Zoals ook in ons hotel de veiligheidsregels niet alleen op brand gericht zijn maar ook op aardbevingen. Leuk om te weten. Wat verder morgen op onze weg komt, lezen jullie dan wel weer.

Vanuit een mediteraan Ponte Delgada een fijne avond gewenst.

Interludium

Vandaag hebben we met een klein propellervliegtuigje (slechts 37 zitplaatsen en allemaal bezet) de oversteek gemaakt naar Sao Miguel. Het vliegtuigje was zo klein dat we op de laatste bank met 5 personen naast elkaar hebben gezeten. Net als in een bus. De bagage was in een ruimte achter ons geladen. Het was redelijk weer op Faial toen we het eiland verlieten. Volgens de weersverwachting op het vliegveld van Horta zou het op Sao Miguel mooi weer zijn. Wederom de wispelturigheid van het Azoriaanse weer meegemaakt. Op Sao Miguel regen,regen en nog eens regen. Echter nu ik dit schrijf schijnt het zonnetje. Het kan verkeren, zoals men zegt.

Het laatste hotel maakt een wat mindere indruk. Bij het betreden van onze kamer kwamen we tot de ontdekking dat de noodtrappenop ons balkon uitkwamen. Vonden we eigenlijk niet zo geslaagd. Na overleg met de aanwezige manager gelukkig een andere (betere) kamer gekregen, envoor de derde keer de koffers uitgepakt.

Daarna in de regen het stadje Ponte Delgada verkend. Gelukkig kwam aan de regen een eind. Dan maakt de stad direct een heel andere indruk op je. Foto's hebben we nog niet gemaakt. Wel hebben we de walvistocht geboekt voor zondagmorgen. We hopen op walvissen en goed weer. Jullie lezen wel hoe het is afgelopen.

Verder stond de dag in het teken van een beetje uitrusten en ontspannen. Morgenvroeg gaan we op pad naar het westen van het eiland voor een bezoek aan Lagao Azul. Dit kratermeer moet heel bijzonder zijn.

En nog even dit: Zitten we in een restaurant in Ponte Delgada te eten komt ineens onze Andre Rieu op de televisie voorbij. Blijkt de restauranthouder een DVD van Andre opgezet te hebben. En ook nog de opname uit het Roda-stadion. Te gek, he !!! Esther, volgens mij zat je moeder ook nog tussen het publiek.

Vanuit Ponte Delgada een fijne avond gewenst en tot morgen.

Eindelijk wolkenvrij

We gaan vandaag ons bezoek aan het tweede eiland van de Azoren afsluiten. Morgen om 11:00 uur vliegen we wederom met een propellorvliegtuig naar ons laatste eiland Sao Miguel. En wat hebben we de laatste dag op Faial nog ondernomen?

Zoals reeds gisteren vermeld zijn we in een derde poging naar de caldeira van Faial gereden. En nu met succes. De top was wolkenvrij. We hebben genoten van het uitzicht, van de immense diepte van de krater en van de straffe wind op de top. We hebben geen wandeling rondom de krater gemaakt. Het was te winderig en de tocht duurt +/- 4 uren. Laat jullie verrassen door de foto's van de vulkaan (het lijkt net een komeetinslag). Ter plaatse ook nog gezien dat de vulkanen continu gecontroleerd worden op activiteit. Op de top was een vulkanoloog bezig met het uitlezen van meetapparatuurdie in de bergis aangebracht. Zo kunnen ze bij dreiging de bevolking tijdig waarschuwen. Want erg ver wegrennen als iets gebeurt, kun je hier niet. Vanaf de top hadden we ook een prachtig uitzicht op de Pico die echter nog niet wolkenvrij was. We hebben gewacht om ditmoment ook mee te maken. En jawel hoor, ook Pico maakte zijn top (2351 mtr hoog) mooi wolkenvrij en toonde zijn koninklijke uitstraling. Als een machtige piramide staat hij in het midden van het eiland. We hadden ook deze top graag bezocht, maar het paste niet in deze reis. Wie weet??

Na het verlaten van de top hebben we een bezoek gebracht aan de walvisverwerkings-fabriek in Horta. Indrukwekkend en luguber tegelijk. Als je dan rondloopt op de plek waar ze duizenden walvissen uiteen gehakt en gesneden hebben, word je toch wel even stil. Men heeft het pand in zijn oude stijl gelaten en daarnaast een permanente expositie gemaakt ter bescherming van het zeeleven. Ook is de natuurbescherming van de Azoren hier gevestigd. Bij het zien van een documentatiefilm van het hele gebeuren, vonden Ingrid en ik het wel aan de tijd het pand te verlaten. De film hebben we niet afgekeken, het was voor ons te gruwelijk om te zien. Bij het naar buiten gaan bleek ook nog een diner plaats te vinden op het uitbeenplein (daar waar de botten van de laatste resten vlees ontdaan werden). Van historisch besef gesproken.

We wilden voordat we het eiland zouden verlaten nog een keer teruggaan naar de westkaap (Capelinhos oftewel de 10e vulkaan) van het eiland en naar de kust bij Faja waar de golven het meest krachtig op het eiland beuken tegen de vulkaanrotsen van honderden meters hoog. Wederom hebben deze beide plekken een onvergetelijke indruk gemaakt. Met name de kust bij Faja zullen we niet snel vergeten.

Inmiddels was het aan de tijd terug te keren naar het hotel. Na het pakken van de koffers zijn we een klein hapje gaan eten aan de haven van Horta.Geen walvis, echt niet!

Wij zullen morgenvroeg overhoppen en op Sao Miguel staan nog een aantal spannende zaken op het programma. Walvisspotten op de oceaan, hete geisers, zwavelbaden in het oerbos en adembenemende kratermeren. We houden jullie op de hoogte. Beloofd!

Sightseeing on Faial

Zoals beloofd, zijn we vanochtend bij goed weer richting de hoogste top van Faial vertrokken. Dat het goed weer was, leek wel een wonder. Vannacht is een storm over Faial getrokken. Het heeft behoorlijk gespookt met wind en veel regen. We hebben zelfs de balkondeur gesloten i.v.m. de wind. Maar de ochtend heeft veel goed gemaakt. Op weg naar de top hebben we kunnen genieten van een spectaculair uitzicht op het eiland Faial en het eiland Pico. Echter de top van Pico en dus ook de top van Faial hingen in een mistdeken. Dus lekker puh, geen uitzicht.

Oke, dan maar richting de kustweg en op weg naar de Capelinhos. De jongste vulkaan op Faial. Deze vulkaan is eind jaren 50 ontstaan en vormt nu de laatste en 10e vulkaan in de rij vulkanen op Faial. Deze vulkaan heeft zelfs een vuurtoren buiten werking gesteld. De vulkaan stond na het afkoelen pal voor de vuurtoren en dus vuurtoren gaf wel licht maar niet meer op zee.

Maar voordat we bij Capelinhos arriveerden hebben we eerst de kustlijn bij Faja bezocht. Hier beukt de Atlantische oceaan met vol geweld op de noordkant van Faial. Metershoge golven en een snel stijgende vloed maken dit schouwspel zeer speciaal. De rots waar we op stonden om foto's te maken was na ca. 15 minuten in de schuimende golven verdwenen. Alleen al het geluid van de brekende golven op het oerharde lavagesteente is immens.

Vandaar uit zijn we op weg gegaan naar Capelinhos. Het weer werd steeds beter en het werd snel warmer. Na het passeren van de 9e vulkaan kwam de ruwe onbegroeide 10e in beeld. Net een maanlandschap. Woest, zonder begroeiing en gepolijst door de striemende wind toonde de zijflank ons zijn gezicht. We hebben de auto snel ergens geparkeerd en hebben ons op weg gemaakt naar de top. Op die kale vlakte groeit werkelijk niets.Het zand werd door de wind met furieuze kracht in ons gezicht en kleren geblazen. Het lopen in de rulle lavakiezel is niet echt gemakkellijk maar na ca. 45 minuten bereikten we ons doel en konden we in de vulkaantrechter kijken. De trechter is aan twee zijden opengebarsten en je kunt zo de zee zien. Prachtig om te zien en het maakt weer eens duidelijk hoe krachtig de natuur is.

Nu was het aan de tijd een hapje en drankje te nuttigen en we hebben ons aan het strand van Horta te goed gedaan aan lokale visgerechten.

En wederom een poging gewaagd de top van de vulkaan te bereiken. Onvermoeid wees hij ons echter weer terug. Zijn hoofd nog steeds met arrogantie in wolken gehuld. Maar morgen zullen we hem bedwingen (hopen we).

Van deze nood een deugd gemaakt en het eiland geheel omreden op de kustweg. En deze bewoners zijn gezegend met een mooi eiland. Wat een pracht aan natuur, hortensias zo hoog als een huis, palmbomen en andere welig tierende planten.

Morgen naar de top. Weerverwachting lijkt in ons voordeel. Tevens een bezoek aan de befaamde botanische tuin van Faial en de voormalige walvisverwerkings-fabriek (is nu een documentatiecentrum voor maritiem leven rondom de Azoren).

Voor nu, adiee vanuit een stil Faial.

van Terceira naar Faial

Vandaag zijn we met de SATA vliegmaatschappij van Terceira naar Faial gevlogen. Terceira heeft ons met veel tranen uitgezwaaid. Vooraf hebben we nog de zuidkant van het eiland doorkruist op weg naar de luchthaven. Onderweg nog wat leuke plaatsen gezien maar door de regen zijn we nergens echt gestopt.

Op de luchthaven hebben we afscheid genomen van "onze" punto en zijn snel gaan inchecken. Een leuk Nederlands koppel welke dezelfde reis maakt als ons, waren reeds in de vertrekhal en met hun hebben we het laatste uurtje Terceira doorgebracht. Om 12:00 uur zijn we richting ons vliegtuig gegaan. Een echte tamelijke kleine propellormachine. Het vliegtuig was niet vol (slechts 20 passagiers op ca 80 zitplaatsen) en desondanks kregen we een plaats aangewezen. Dit had te maken met de verdeling van gewicht in het vliegtuig. Jammer genoeg zaten we direct naast een van de propellors, dus veel foto's hebben we niet gemaakt.

De vlucht was perfect en binnen 25 minuten stonden we weer op de grond. Met een waterig zonnetje zijn we vertrokken en met volle zon zijn we geland. Het lijkt alsof we nu geheel ander weer hebben op Faial. Terwijl de eilanden maar slechts 60 km van elkaar verwijderd zijn.

De verhuur van de auto ging nog steeds tergend langzaam. Nu hebben we een spierwitte Fiesta zonder krassen maar met deuken. Ach, het kan verkeren zeggen we maar. De navigator stuurde ons weer perfect naar het hotel. Maar wel naar de verkeerde ingang. Door zeer smalle steegjes en steile straatjes naar de achteringang. Dus effe helemaal fout, meneer Sony-Ericsson (navigatie). Bij de receptie hebben ze ons snel uitgelegd hoe we naar de hoofdingang konden komen. En dus weer de auto door de nauwe straatjes gelaveerd.

Na het inckecken hebben we snel onze wandelschoenen aangetrokken en zijn Horta gaan verkennen. Deze stad oogt veel vlotter en moderner dan Angra do Heroisme. Meer volk en meer cafe's en restaurants. Na een uurtje of 4 in de stad hebben we het hotel opgezocht, ons omgekleed en de inwendige mens verzorgd.

Nu is het op de Azoren ca. 21:45 (bij jullie 23:45). We hebben nog wat foto's op de site gesmeten samen met dit verhaal en gaan nu slapen.

Morgen staan een aantal mooie momenten rondom de vulkanen op het programma. We houden jullie op de hoogte.

Vulkaan van top tot klauterpartij

Zoals gisteren gemeld zouden we een aangepast programma doen i.v.m. het voorspelde slechte weer. Nu is bijna niets zo wispelturig als het weer op een eiland in het midden van de Atlantische oceaan. Dus vanmorgen stralend weer. En dus ons programma toch weer aangepast. De planning: een rondrit over het eiland langs de kustweg, als de top van de St. Barbara zichtbaar was een rit naar de top en een wandeling in de caldeira op de flanken van de St. Barbara.

De rondrit werd om 09:11 gestart. We vertrokken in westelijke richting om de kustweg geheel af te rijden tot aan het beginpunt. Dit is een mooi voordeel van een eiland. Als je maar op dezelfde weg blijft kom je vanzelf weer op je startpunt uit. De rit heeft ons langs adembenemende landschappen gebracht. Groene weiden afgezet met muurtjes uit lavasteen. Net een groot dambord. Boslandschappen als een regenwoud, pittoreske dorpjes als uit een plaatjesboek. En dat alles aaneen geregen door de perfect onderhouden kustweg.

In het plaatsje Biscoitis hebben we de lavazwembaden aanschouwd. Jammer genoeg gesloten i.v.m. de stromachtige zee maar een spectakel om te zien. Hier kun je bij vloed tussen de lavarotsen zwemmen als in een normaal zwembad. Tijdens eb staat de boel droog. Maf, he.

Op weg naar Aqualve zagen we dat de top van de St. Barbara bijna geheel wolkloos was. Dus onze Fiat Punto richting binnenlanden gestuurd. De afstanden hier zijn belachelijk klein. Het gehele eiland is 30 km lang en 20 km breed. Je bent dus zo op een andere plek.

Op weg naar de top van de vulkaan op Terceira. De top is 1021 mtr hoog en je kunt het gehele eiland overzien. En verder naar het westen zie je het eiland St. Jorge en zelfs de hoogste berg van Portugal. De vulkaan PIco op het gelijknamige eiland stak fier boven de top van St. Jorge uit. De rit was hetzelfde als gisteren met het verschil dat nu de afgronden langs de weg duidelijk zichtbaar waren. Ik moet zeggen dat het gisteren prettiger rijden leek als vandaag.

Aankomen op de top is verpletterend. Het uitzicht fenomenaal. Ondanks de lichte sluierwolken welke de top nog omringden, was het gehele eiland duidelijk zichtbaar. De bossen in de caldeira, de steden aan de kust, de damborden op de flanken van de berg en de omliggende eilanden. Foto's te over gemaakt. Na ca. een uurtje op de top te hebben vertoeft (bijna helemaal in ons eentje, slechts een Spanjaard kwam even een praatje maken) rammelden onze maagjes een beetje en werd het tijd de berg te verlaten en een eetcafe op te zoeken. En die bevinden zich alleen maar op de kustweg. Dus weer terug naar de kustweg en in het stadje Sao Matheus een tosti met een blikje cola genuttigd.

Tijdens het middagmaal werd het derde gedeelte van de dag besproken. We hadden van een Nederlands koppel gehoord dat de wandeling op de flanken van de vulkaan zeer mooi moest zijn. Het vetrekpunt lag bij een van de grotten van Natal. Het weer bleef mooi en zodoende werd het wandelen.

En wandelen werd het. Wandelen met een tikkeltje avontuur, een tikkeltje moed, een tikkeltje angst en heel veel doorzettingsvermogen. Jullie moeten weten dat op de flanken van de vulkaan een echt regenwoudklimaat heerst. Gelardeerd met grote lava-velden, meertjes en spelonken. Tijdens het lezen van de lokale beschrijving viel al op dat de route als moeilijk werd ingeschaald. Ach ja, wat heet moeilijk? Het zal wel voor minder valide wandelaars zijn dachten wij zo. En dus de paden op en de lanen in.

En dat hebben we geweten. Het is dus echt een regenwoud. Met geweldige klauterpartijen, drijfzand, onherbergzame bossen en heel veel vochtige lucht. En het werd steeds onherbergzamer en eenzamer. De stilte was gewoon oorverdovend. Nog geen vogelgeluid was te horen. Alleen ons gepraat, het gehijg van het klauteren en het druppelen van de regen. Na ca. 2 uren waren we drijfnat weer terug bij de auto. Gelukkig maar. Onze kleren kunnen morgen op Faial in de wasmachine. De schoenen zijn met Nivea douchegel schoongemaakt. De warme douche was nog nooit zo zalig.

Na zo'n avontuur hadden we een goede maaltijd verdiend. Een visrestaurant in Sao Matheus was ons aanbevolen. En dit was de juiste keus. Wat een lekkere vis hadden ze daar. Zo uit de vitrine uitgekozen. Een perfecte afsluiting van een perfecte dag.

Morgen is het vertrek naar Faial aangezegd. We vliegen met een deHavilland propellervliegtuig en verheugen ons al op deze trip. We kijken uit naar ons tweede eiland

Tot morgen.